De meivakantie

Ondanks al het lawaai rondom ons hotel (verkeer, de tegenoverliggende bouwput) heeft onze Heidy vanochtend tot kwart voor acht geslapen! Meestal staat de eerste rond een uur of half zeven naast ons bed. Maar vanochtend dus niet. De moeheid slaat toe na bijna drie weken Colombia. Vandaag daarom een rustige dag. We gaan eens kijken of Esteban bij de kapper net zo'n mooi kapsel krijgt als zijn tweelingbroer! Ook nog even shoppen voor de dames. Kleding en schoenen zijn hier een stuk goedkoper dan in Nederland. We hopen in de loop van de volgende week se sentencia te kunnen tekenen bij de rechtbank. De sentencia is voor ons een belangrijk document. Daarin wordt Heidy aan ons toegewezen. Ook haar achternaam wordt gewijzigd in De Keijzer-Straatsma. Als we Heidy uit Colomia mee willen nemen, moeten we de sentencia aan de douane laten zien. Dus zonder sentencia geen Nederland! In Colombia is het gebruikelijk om zowel de achternaam van (meestal eerst) de vader en dan van de moeder aan te nemen. Bijna iedereen heeft dus twee achternamen in plaats van 1. In Nederland gaan we Heidy's achternaam laten veranderen in De Keijzer. Bij ons staat twee achternamen wat raar. In Nederland breekt voor de meesten de meivakantie aan. Voor iedereen die er een weekje tussen uit gaat: veel plezier en goede reis. Ook voor de thuisblijvers een fijne tijd. Voor zover ik het kan zien vanuit Medellin kan iedereen van De Borg terugkijken op een geslaagde feestweek!

Goed nieuws!

Ondanks alle andere berichten kregen we gister goed nieuws: de rechter heeft onze zaak in behandeling genomen! Hiephoi! Naar huis gaan we nog lang niet. Wel is het fijn om te weten dat er voortgang is! De rechtbank moet binnen nu en tien werkdagen een uitspraak doen. Over die uitspraak maken we ons geen zorgen. Alle papieren zijn ok, ik kan niets bedenken wat de toewijzing van Heidy aan ons tegen kan houden.Dus verrblijven we vanaf nu max tien werkdagen in Medellin om vervolgens naar Bogota te gaan. In Bogota krijgt Heidy een Colombiaans en een Nederlands paspoort. dat neemt vijf werkdagen in beslag. Daarna is het afwachten wanneer er plek is voor 6 personen in het vliegtuig terug naar Nederland. Via de mail wordt mij gevraagd of ik terug naar huis wil. Dat vind ik een moeilijke vraag. We zijn nu in het geboorteland van onze kinderen en ik wil zoveel mogelijk van dit land te weten komen. Vandaag zijn we buiten Medellin op pad gegaan. En dan zie je weer hoe fantastisch mooi het hier is. Het is hier groen, de temperatuur aangenaam en de bergen hoog. Ik zou nog zoveel meer willen zien! Maar natuurlijk verlang ik ook wel weer eens naar huis,de kinderen zeker. Voor de kinderen is meer dan twee weken van huis een hele lange tijd. Bovendien missen ze hun vriendjes en vriendinnetjes op school. School biedt ook de nodige structuur die hier veel minder aanwezig is dan thuis. Hoe dan ook, aan de terugkeer van onze reis wordt vanaf vandaag gewerkt.

Heidy Johana

Morgen is het dinsdag en is Heidy Johana twee weken bij ons! Hoera! Iedereen noemt Heidy Johana kortweg Heidy. Twee namen is hier in Colombia heel gewoon maar voor ons wat te lang. Gewoon Heidy dus. Officieel zijn we nog geen ouders van Heidy maar voogd. De rechtbank moet Heidy aan ons ouders toewijzen. Maar zover is het nog niet. Al onze papieren liggen bij de rechtbank. Nu is het maar afwachten wanneer de rechter ons dossier in behandeling neemt. We horen minder goede berichten, het schijnt lang te gaan duren voordat de rechter met onze documenten aan de slag gaat. We proberen er niet aan te denken, te genieten van al het moois hier in Colombia maar het valt niet altijd mee! Ik merk dat ik met name moeite heb met het niet weten. Wie weet zitten we nog vier weken in Medellin, gevolgd door een week Bogota. Misschien ook niet. Heidy is na twee weken nog steeds een heel vrolijk meisje. Ze geniet duidelijk van alle aandacht die ze van haar nieuwe pappa en mamma krijgt. Ook geniet ze van de aanwezigheid van haar grote zus Jennifer en haar broers Juan Pablo en Esteban. Het eerste wat Heidy vanmorgen deed toen ze wakker werd was Esteban een dikke knuffel geven! Heidy staat graag in het middelpunt van de belangstelling en is net als haar broers en grote zus niet verlegen. Alhoewel Heidy weinig begrijpt van haar omgeving, vindt ze het altijd leuk om ergens naartoe te gaan. Ze staat letterlijk te springen als we met de taxi een ritje gaan maken! Ik vind het heel bijzonder om te zien hoe makkelijk een kind van drie jaar zich aanpast aan een voor haar compleet nieuw gezin, wildvreemde mensen en een onbegrijpelijke taal. Petje af voor Heidy dus!

Het dagelijkse leven

Vandaag was een dag gepland voor Parque Norte, zeg maar het Slagharen van Medellin. Om half tien vanochtend stonden we voor de deur. We waren de enige bezoekers! Toch wat een surrealistische ervaring. We werden constant omringd door medewerkers van het park die op ons verzoek de achtbaan aanzetten. De attracties waren wat krakkemikkig. Het piepte en kraakte hier en daar vervaarlijk. Het was warm en benauwd in het park, iedereen was moe. Om een uur of een hielden we het voor gezien. We zijn de straat overgestoken en hebben lekker geluncht in de botanische tuin van Medellin. Hier had ik graag nog wat langer willen slenteren. Zoveel soorten palmbomen, bloemen, een mooie vlindertuin! De kinderen konden echt niet meer. Heidy viel in slaap op pappa's schoot. Met de metro weer terug naar het hotel..... En zo proberen we de dagen hier vol te maken. Gister een dagje rustig aan gedaan. Wat gewinkeld en 's middags met de taxi de berg op. Daar was een klein speeltuintje met, tot grote vreugde van Heidy, een schommel! Ze was er niet van af te krijgen en wilde maar wat graag geduwd worden. Vandaag dus lekker op stap geweest, maar de moeheid sloeg toe bij de kinderen. In het hotel maar gauw een filmpje kijken en uitrusten. Het hotel is trouwens erg prettig. Het is een klein familiehotel met 6 kamers. Wij bevolken 2 ervan. Over het algemeen genomen zien we nauwelijks andere gasten. Gister is er een frans echtpaar aangkomen met twee adoptiekinderen. Wie weet brengt dit wat leven in de brouwerij en hebben de kinderen er een speelkameraadje bij. Het hotel wordt gerund door een echtpaar: Viviane en Juan Humberto. Zoals alle Colombianen die we hier tegenkomen bijzonder vriendelijke en vooral behulpzame mensen. Zij vinden ons ervaren adoptieouders en laten ons in principe met rust. We kunnen met vragen altijd bij hun terecht! Zo heeft Juan Humberto voor ons een wereldstekker weten te bemachtigen. Ook zijn ze niet te beroerd om ons ergens heen te brengen met een van hun auto's. Fijne lui dus. Op loopafstand van het hotel zit een enorme winkel die elke dag tot een uur of 23 open is. Je haalt er eigenlijk alles: tv's, zwembroeken, speelgoed, medicijnen, koekjes, emmers. Erg handig. Aan de andere kant van het hotel ligt een plein met daaraan een klein winkelcentrum en een gezellig plaatsje met verschillende restaurantjes: pizza's, hamburgers, Mexicaans. Lekker allemaal. In principe eten we in het hotel. Het eten in het hotel is goed, maar elke dag hetzelfde. We willen ook weleens wat anders en duiken dan een van de restaurantjes in. Ik besef me wel dat we in een goed en rijk deel van Medellin verblijven. Winkelcentra, supermarkt, restaurantjes het is allemaal aircondioned, super schoon en op iedere hoek beveiliging. Dit soort plaatsen zijn helaas niet voor alle Colombianen weggelegd. Vandaag in de metro reden we evenwijdig aan een smal riviertje. Aan de oever vand die rivier "wonen" ook mensen. Ook als je met de auto stopt voor een stoplicht, dan word je belaagd door mensen die van alles aan je willen verkopen. Als je van die opbrengst moet leven en een gezin moet onderhouden.....

Berichtgeving over adoptie

Vnadaag in de Telegraaf een ongenuanceerd bericht over adoptie.Hiermee komt adoptie (weer) in een kwaad daglicht te staan. Gelukkig kan Wereldkinderen de ongenuanceerde berichtgeving eenvoudig weerleggen. http://www.wereldkinderen.nl/site.php?id=nl_news&nieuws_id=439

Voor Anita en Harriet

Even een reactie via de blog omdat niet iedereen op Facebook staat. @ Anita, Ingeborg en Rosalie: wat leuk om van jullie een reactie op onze blog te zien! Anita, ben je druk met het voorbereiden van de feestweek? Jammer dat wij er niet bij kunnen zijn. Ingeborg aan het uitvliegen? En Rosalie nog een spannende presentatie binnenkort? Heidy is inderdaad een schat van een meid. Erg vrolijk, wil alles zelf doen en weet precies wat ze wil. We genieten enorm van haar. Ze is nergens bang voor, ookniet om in een wildvreemde omgevingmet een nieuwe pappa en mamma te gaan slapen! Knap he? @ Harriet, ben jij er bij in de feestweek? Doe je het wel rustig aan? Hoe vindt Lieke je dikke buik? Heidy gaat in oktober naar school. En Lieke? Gaat ze naar de Borg of houd je werk en prive gescheiden en kies je een school in Kloosterveen uit?

De notaris

Vanmorgen een bliksembezoek gebracht aan de notaris. Zowel ikzelf als Martin hebben 6 (!) keer onze handtekening gezet. Daarmee is onze handtekenig officieel bekend en bevestigd. Daarmee kan onze advocate Nora morgen naar de rechtbank gaan om de procedure in gang te zetten warmee wij officieel de ouders worden van Heidy. Vanmiddag hebben we ons laatste gesprek bij het ICBF. Beide partijen moeten dan aangeven voor deze adoptie te gaan. Wij weten het antwoord al! Morgen brengt Nora al onze papieren die ze van het ICBF gekregen heeft, naar de rechtbank. En dan begint het wachten. Zodra de rechter ons dossier oppakt, moet hij of zij binnen 10 werkdagen een uitspraak doen. De vraag is nu wanneer de rechter genegen is om ons dossier op te pakken. Niemand die het weet! Het enige wat wij kunnen doen is rustig afwachten en er een mooie tijd van maken hier in Medellin. Dat lukt tot nu heel aardig!

De Colombiaanse Raad voor de Kinderbescherming

Vandaag ben ik bij het ICBF op bezoek geweest. Het ICBF is de Colombiaanse Raad voor de Kinderbescherming. Ik vind, dat ze in Colombia op het gebied van kinderzorg de zaak goed hebben geregeld. Het ICBF valt onder het Ministerie van Gezin en is het enige instituut in Colombia dat zich bezig mag houden met buitenlandse adoptie. Hier in Colombia valt jeugdzorg, pleegzorg, adoptie allemaal onder 1 organistie, het ICBF. Het is dan ook dankzij het ICBF dat Jennifer en Juan Pablo/Esteban opgespoord werden en dezelfde moeder bleken te hebben. Toen jaren later Heidy geboren werd en naar het ICBF gebracht werd, kon het ICBF aantonen, dat Heidy een grote zus en twee broers in Nederland had. Dit alles dus dankzij de opzet van 1 organisatie. Tijdens mijn bezoek aan het ICBF heb ik alle vragen kunnen stellen die ik nog had. Gelukkig weten we al heel veel over onze kinderen. Ik heb geprobeerd om antwoord te krijgen op voor mij nog onbekende gebeurtenissen. Het ICBF nam alle tijd voor mij, dat was erg prettig. Helaas, ook zij weten niet alles over de achtergrond van Jennifer, Juan Palo en Esteban. Zo is het mij een raadsel waarom onze meisjes een voor Colombiaanse begrippen buitenlandse naam hebben en de beide boys gezegend zijn met een prachtige Spaanse naam. Het ICBF kon hier ook geen verklaring voor vinden. Ook als je iets niet weet weet je iets. Fijn is, dat ik nu de naam heb van de Colombiaanse social worker van Jennifer. Toen we twee jaar geleden onze drie kinderen kregen, hebben we deze social worker van Jennifer ontmoet en een foto van haar genomen. Maar we wisten haar naam niet. De social worker heeft Jennifer destijds bijzonder goed voorbereid op haar adoptie. Ze kwam iedere week langs, was erg lief en heeft aan de hand van onze foto's en een video Jennifer goed voor kunnen bereiden op een leven in Nederland. Fijn dat we nu een naam hebben. Wie weet kunnen we haar later nog eens opsporen!

Medellin en omgeving

Medellin is na Bogota de grootste stad van Colombia. Bogota is de hoofdstad, Medellin heeft om en nabij de 5 miljoen inwoners. Een tikkie groter dus dan Assen! De eerste week hebben we voornamelijk in de stad doorgebracht. De omgeving hebben we nog niet verkend. In deze miljoenenstad is dan ook genoeg te doen: parken, Nemo, zwembaden. Het hotel is gelegen in Envigado, een van de betere gedeeltes van Medellin. Er zijn gedeeltes van Medellin waar wij als toerist niet kunnen komen. Dit zijn de wat mindere wijken. In een van die wijken hebben Jennifer, Juan Pablo en Esteban gewoond. Dan zijn er ook og de sloppenwijken, daar vertonen wij ons helemaal niet. Ik heb overigens geen idee wat er gebeurt als wij met het hele gezin door de sloppenwijken van Medellin gaan wandelen. Ik weet wel dat Wereldkinderen goed op de adoptiefamilies past in Colombia. Zij hebben als organisatie natuurlijk een naam hoog te houden. Ook in het hotel hier zorgen ze goed voor ons. Zo mogen we onder geen beding zomaar een taxi aanhouden op straat. Het hotel belt voor ons met een betrouwbare taxi waarmee we ook de terugweg bespreken. Ondanks of misschien wel dankzij allerlei maatregelen, voel ik me compleet veilig hier in de stad. De Colombianen zijn zo vreselijk aardig en vriendelijk. Als we op straat lopen ben ik geen moment bang voor wat dan ook. Gisteren had ik de rits van mijn rugzak twee millimeter open staan. Daarop werd ik even geattendeerd door een stoere macho Colombiaan van een jaar of 20. De buitendeur van het hotel is altijd op slot. Als we naar buiten willen, moeten we eerst bellen. de eigenaar van het hotel komt dan op zijn slippers aansloffen om in alle rust de deur voor ons open te maken. Zo kunnen we ons binnen in het hotel vrij bewegen. De kamerdeuren staan altijd op en we kunnen binnen gaan en staan waar we willen. Zwembad inen zwembad uit. Het hotel is trouwens, klein. Een gezellig familiehotel waar we nauwelijks andere gasten tegenkomen.

zaterdag

Eigenlijk voelt iedere dag hier als zaterdag. De dagen rijgen zich hier aaneen en ik begin het besef van tijd kwijt te raken. Meerdere keren per dag vraag ik me hardop af welke dag is het vandaag? En zo komen we los van het leven in Nederland en kunnen we genieten van het hier en nu in Colombia! Het grote verschil met de zaterdag in Medellin is het verkeer. Dat kwam vanochtend een stuk later op gang. En dat betekent hier in het hotel geen geluidsoverlast en dus uitslapen tot wel 7 uur! Eerdere ochtenden was het half 6, 6 uur... Gisteren de hele dag in het grote zwembad, vandaag een dagje rustig aan. Wat boodschapjes gedaan en naar de kinderboerderij geweest. En zo proberen we voor Heidy de nodige rust in te bouwen. De ene dag op stap en dan de volgende dag rustig aan. Want het is niet niks voor een meisje van 3 jaar: een nieuwe pappa, een nieuwe mamma, 2 broers en een grote zus erbij! Heidy doet het erg goed en is tot nu toe een makkelijk meisje. Ook al verstaat ze ons niet en heeft ze geen idee wat er gaat gebeuren, zonder mopperen of piepen gaat ze overal mee naartoe. Ze geniet duidelijk van alle aandacht van haar nieuwe familie!

Het zwembad

Vandaag weer een heerlijke dag achter de rug. Vanochtend rustig aan gedaan en nadat Jennifer haar huiswerk had gemaakt, op pad gegaan.De taxi genomen naar Parque Juan Pablo II.Heet echt zo, JP is hier een hele normale naam. Daar ligt in een enorm park een groot zwembad met golven en glijbanen. Ik ben wat verbrand! Lekker gezwommen en frietjes gegeten.Om 3 uur wachtte de taxi ons weer op en bracht ons door een enorm hectische spits weer terug naar het hotel. De jongens vielen in slaap op de achterbank..... Niet alleen Juan Pablo is hier een heel normale naam. Ook Esteban komt hier veel voor. De Colombianen spreken het alleen wat anders uit: Esteeeeeban. Jennifer en Heidy zijn geen typisch Colombiaanse namen. We hebben wel eenvermoeden waarom de jongens een echte Spaanse naam hebben en de meisjes niet. Of dat vermoeden correct is, ga ik maandag navragen bij het ICBF. We hebben daar dan een extra afspraak en kunnen dan alle vragen stellen die we nog hebben. Ook krijgen we alle papieren mee die het ICBF heeft van Jennifer, Juan Pablo en Esteban. Wie weet levert dat nog nieuwe informatie over hun achtergrond op! @ Harriet, wat leuk dat jij ons ook volgt! Ik heb in mijn vorige berichtje een reactie aan jou geschreven. Al uitgepuft? @ Nova, Juan Pablo mist jou ook. En hij mist Martin, David, Lars, Florien.Eigenlijk de hele klas! En ook juf Lidy mist hij. @ Heb van Yvonne Dallinga gehoord, dat er een foto van ons op het digibord werd getoond. Leuk! Ben reuze trots.

's Middags

Ach, waar hebben we het eigenlijk over. 's Middags is het al een stuk beter. Heidy heeft twee uur geslapen, de jongens twee uur gestoeid en gezwommen, Jennifer heeft haar huiswerk gemaakt. Voor iedereen een klein cadeautje en we kunnen de dag weer gezellig afsluiten. Of zoals Heidy zegt: Yo soy feliz! Ik ben blij!

O ja...

Juistja. Dit is zo'n dag die absoluut niet wil. Het begon de ochtend met regen terwijl we de hele dag een groot zwembad beloofd hadden. Temperatuur is ok, maar om nou met je handdoekje in de regen te gaan liggen: liever niet. Heidy had gister een super dag maar is vandaag moe van alle indrukken. Bovendien wordt ze denk ik wat verkouden. Van de zenuwen (?) poept ze haar hele broek onder en mijn schoot ook. De pizza's duren drie kwartier. Met vier kinderen zo'n tijd is geen pretje. Ahum, nu weer terug in het hotel. schone kleren voor mamma en Heidy. De kleine meid op bed en de rest in het zwembad. Mamma is even niet thuis, die zit achter de compu. Morgen kan alleen maar beter worden!

De straat op.....

Word je in Nederland al behoorlijk nagestaard als zijnde witte ouders en drie prachtig bruine kinderen. In Colombia is het nog vele malen erger! Heel veel mensen spreken ons aan als we op straat lopen. Er steekt niets kwaads in. Veel mensen zijn erg nieuwsgierig. Er wordt veel gevraagd of we nou 3 of 4 kinderen hebben (Heidy heeft vergeleken met Juan Pablo een lichte huidskleur). Of mensen roepen adopciones, adopciones? En willen weten uit welk land we komen. Ze begrijpen ook niet waarom onze 3 kinderen geen woord Spaans spreken en de kleinste alles in het Spaans perfect verstaat. Soms is al die aandacht leuk maar niet altijd. We willen ook weleens als een "gewoon" gezin over straat. Zowel Jennifer, Juan Pablo als Esteban spreken geen Spaans meer. Ook nu ze weer in Colombia zijn, komt er niets van de Spaanse taal terug. Dit alles ondanks het feit, dat onze kinderen het grootste gedeelte van hun leven in Colombia hebben gewoond. Juan Pablo praat tegen iedereen gewoon in het Nederlands. Ook tegen Heidy. Gek genoeg wordt hij door heel veel mensen begrepen! Esteban kan heel goed quasi Spaans spreken: comocompradosheladoadioshastalapasta! Hij ligt dan zelf helemaal dubbel van het lachen. Esteban zegt sommige Spaanse woordjes na en kan ze ook nog redelijk onthouden. Jennifer heeft een woordenlijstje naast haar bed liggen. Daar schrijft ze de woorden op die ze tegen Heidy wil zeggen. Een besso is een kusje.

Dag twee

Dag twee met onze lieve Heidy is aangebroken! Heidy heeft heerlijk geslapen. Samen met haar broers werden ze om 6 uur wakker. Dan beginnen hier de vogels enorm te kwetteren en wordt het snel licht. Het is zo ontzettend leuk om te zien hoeveel reacties er op de foto'svan Heidy komen via Facebook! Jammer genoeg kan ik niet iedereen persoonlijk een berichtje terugsturen. Het plaatsen van foto's op deze blog wil ook maar niet lukken. Ik stop nu met proberen, zonde van de tijd. Beichtjes blijf ik natuurlijk wel schrijven. @ Carla, jammer voor jou, geen kroeshaar. Wel hele mooie pijpenkrullen. @ Groep 6! Wat leuk om van jullie een berichtje te ontvangen. Groetjes van Jennifer, Juan Pablo, Esteban en Heidy! @ Vanessa, wil je n og een keer een uitnodiging voor Facebook sturen? Dan naar mijn Laura Straatsma-de Keijzer account.

Berichtje voor groep 5 HA van Jennifer!

Hallo alemaal. Het gaat prima met ons. Met julie ook? We vonden het heel spannend want we moesten vandaag heidy johana ophalen. En ik vond het heel spannend. Papa en mama vonden het ook spannend en esteban en juan pablo ook en we zijn allemaal blij met heidy johana en ze lust alles behalve sinasappel en ze is heel lief voor ons maar nu zijn we in het hotel en we zijn nu aan het kleuren en fotos op de computer aan het kijken. Groeten jennifer en juan pablo esteban heidy johana martin laura adios

Geen foto's......

Helaas. Het lukt mij maar niet om op deze blog foto's te plaatsen. De internetverbinding is hier niet zo geweldig. Ik denk dat het daar aan ligt. Gelukkig kan ik nog wel berichtjes plaatsen. Via mijn Facebook account heb ik inmiddels wel wat foto's kunnen plaatsen. Na een bewolkte dag gister, vandaag weer ouderwets warm in Medellin. Een graad of 30. Toen we vanochtend uit het winkelcentrum kwamen en de zon scheen zei Juan Pablo dan ook: zo hoort Colombia te zijn. Vandaag wilden we naar een wat groter zwembad gaan maar helaas, dat was gesloten. Nu dus maar weer lekker in het zwembad bij het hotel! We vermaken ons prima, zijn lekker relaxed ook al beginnen de kriebels voor morgen al wat op te spelen! Morgen is de grote dag, dan gaan we Heidy voor het eerst zien. Vanmorgen hebben we samen met Margarita en Nora de hele procedure doorgenomen. Die procedure kwam ons redelijk bekend voor.Twee jaar geleden hebben we eenzelfde gang gemaakt. Voorvolgende week dinsdag staat de volgende afspraak bij het ICBF gepland. Dan kunnen we officieel ja tegen Heidy gaan zeggen.

Roots

Medellin is de tweede stad van Colombia en de geboortestad van Jennifer, Juan Pablo en Esteban. Onze kinderen zijn nu alle drie twee jaar en twee maanden bij ons. Eigenlijk is dit nog maar heel kort. Het grootste deel van hun leven hebben onze kinderen in Colombia gewoond. Juan Pablo en Esteban hebben drie en een half jaar in Medellin geleefd, Jennifer bijna acht jaar. Onze kinderen hebben in Colombia in een pleeggezin gewoond. Ook Heidy Johana woont nu in een pleeggezin. Jennifer, Juan Pablo en Esteban hebben het nooit zo leuk gehad bij hun pleeggezin. nu wij weer terug zijn in Medellin, proberen we zoveel mogelijk te weten te komen over de achtergrond van onze kinderen. We hebben al een hele lijst met vragen klaar liggen. Gelukkig weten we al een hele boel maar toch zijn er wel onduidelijkheden in hun dossier te ontdekken. Ook hebben we de vraag bij de kinderen neergelegd of ze terug willen naar hun pleeggezin. Daar zijn ze heel duidelijk in geweest: dat willen we niet.

Weerzien met Medellin

Weer in Medellin! Het is een goed weerzien met de geboortestad van onze kinderen. Middenin de nacht zijn we naar Schiphol vertrokken alwaar mijn lieve zus, zwager, neef en nicht ons eerst hebben uitgezwaaid en vervolgens onze auto hebben opgepikt om die naar huis terug te brengen. Fantastisch! En zo konden we dus gewoon in onze eigen auto aan een lange reis beginnen. Eerst twee uur vliegen naar Madrid, daar hebben we 5 uur doorgebracht om op het vliegtuig naar Bogota te wachten. We hebben ons prima vermaakt. Eerst een bocadillo met Spaanse ham gegeten, daarna lekker gespeeld in de ballenbak. Toen nog een ijsje en de reis van 9 uur naar Colombia kon beginnen. Ik zag erg tegen deze reis op maar het is super gegaan! Jennifer heeft in het vliegtuig veel in haar dagboek geschreven.Ook had ze een Spaans vriendinnetje in het vliegtuig. Samen hebben ze heerlijk zitten kleuren. Esteban vond alles spannend en stond overal bij te juichen. Ook als hij de WC in het vliegtuig doorgetrokken had! Juan Pablo heeft met iedereen in het vliegtuig een praatje gemaakt en zijn speelgoed gedeeld. Natuurlijk waren er ook momenten waarop ik de kinderen het liefst even niet om me heen wilde hebben maar over het algemeen is het heel goed gegaan. ik ben supertrots op onze kinders! Ach, eigenlijk is het zoals Juan Pablo zei na 6 uur vliegen: nu vind ik het niet zo spannend meer, mamma! @ Esther, de cadeautjes waren geweldig. ik heb ze nog niet allemaal uit laten pakken. de krokodillen wel! erg leuk, ook voor pappa en mamma. die hebben ze in elkaar gezet. Hadden wij ook weer even wat te doen. er was nog even paniek in de tent want een van de krokodillen was kwijt. Gelukkig weer teruggevonden.

Bedankje

Er zijn heel veel mensen in onze omgeving die op de een of andere manier iets van zich hebben laten horen, zo vlak voor ons vertrek naar Colombia. Dit doet ons goed! De kast staat hier vol met kaartjes, tekeningen en kleine cadeautjes. Zowel voor Heidy als voor Jennifer, Juan Pablo en Esteban. Sommige cadeautjes mogen zelfs pas in het vliegtuig opengemaakt worden. We kunnen niet iedereen persoonlijk bedanken maar willen wel via deze weg laten weten dat het erg leuk is als er aan ons gedacht wordt! Ik hoop dat jullie ons blijven volgen via deze weg.