De straat op.....

Word je in Nederland al behoorlijk nagestaard als zijnde witte ouders en drie prachtig bruine kinderen. In Colombia is het nog vele malen erger! Heel veel mensen spreken ons aan als we op straat lopen. Er steekt niets kwaads in. Veel mensen zijn erg nieuwsgierig. Er wordt veel gevraagd of we nou 3 of 4 kinderen hebben (Heidy heeft vergeleken met Juan Pablo een lichte huidskleur). Of mensen roepen adopciones, adopciones? En willen weten uit welk land we komen. Ze begrijpen ook niet waarom onze 3 kinderen geen woord Spaans spreken en de kleinste alles in het Spaans perfect verstaat. Soms is al die aandacht leuk maar niet altijd. We willen ook weleens als een "gewoon" gezin over straat. Zowel Jennifer, Juan Pablo als Esteban spreken geen Spaans meer. Ook nu ze weer in Colombia zijn, komt er niets van de Spaanse taal terug. Dit alles ondanks het feit, dat onze kinderen het grootste gedeelte van hun leven in Colombia hebben gewoond. Juan Pablo praat tegen iedereen gewoon in het Nederlands. Ook tegen Heidy. Gek genoeg wordt hij door heel veel mensen begrepen! Esteban kan heel goed quasi Spaans spreken: comocompradosheladoadioshastalapasta! Hij ligt dan zelf helemaal dubbel van het lachen. Esteban zegt sommige Spaanse woordjes na en kan ze ook nog redelijk onthouden. Jennifer heeft een woordenlijstje naast haar bed liggen. Daar schrijft ze de woorden op die ze tegen Heidy wil zeggen. Een besso is een kusje.